De ‘Kleine Najaarsexcursie’ van de vereniging bracht ons op 20 september naar Huis Doorn.
Na wat aanloopproblemen door het slechte weer en enkele parkeerperikelen verzamelden wij ons in het Poortgebouw van het landgoed van Huis Doorn. Toen de groep compleet was begaven we ons door het prachtige park naar het Huis. Na de standaard plichtplegingen met de entreebewijzen werden we hartelijk ontvangen door een gids met ruim 18 jaar rondleiding ervaring in het Huis. We werden een klein anderhalf uur op een zeer boeiende wijze bijgepraat over de bewoner die het huis zo beroemd heeft gemaakt: Keizer Wilhelm de Tweede.
Na de door Duitsland verloren oorlog (WOI), het wegvallen van de steun van zowel de bevolking als het leger in Duitsland en arrestatieverzoeken van o.a. Frankrijk en Engeland vroeg hij in Nederland, dat tijdens de oorlog neutraal was, asiel aan. Op 10 november 1918 kwam hij in het Limburgse Eijsden aan. De Nederlandse regering willigde het asielverzoek in. Dit onder grote druk van Wilhelmina. De Oranjes en het huis Hohenzollern, het geslacht van Wilhelm, waren aan elkaar verwant.
Na een goed jaar op kasteel Amerongen te hebben verbleven betrok hij met o.a. zijn echtgenote, Auguste Victoria van Sleeswijk-Holstein, Huis Doorn.
Tijdens zijn verblijf in Amerongen liet Wilhelm het pand uitrusten met de nodige moderne gemakken. Het werd voorzien van elektriciteit, verwarming en goed sanitair. Later werd zelfs een lift geplaatst.
Onze enthousiaste en zeer deskundige gids heeft de twee belangrijkste etages van het Huis getoond met o.a. de eetkamer, de persoonlijke verblijven van de voormalige Keizer en echtgenotes, ook die van zijn tweede echtgenote, Hermine von Schoenaich-Carolath, de werkvertrekken, de rookkamer en de badkamers. De talloze bezittingen uit zijn kastelen en verblijven uit Duitsland pasten uiteraard niet in het Huis. Het grootste deel is opgeslagen. Toch zijn er weinig vergelijkbare huizen, qua grootte, in Nederland te vinden die over zo’n grote collectie foto’s, schilderijen en dergelijke beschikken. Men komt ogen tekort.
Als goede gids onthield onze begeleider ons ook niet van de smeuïge details. Wilhelm was als gevolg van een moeizame bevalling licht gehandicapt. Zijn linkerarm was min of meer verlamd en was korter dan zijn rechterarm. Op schilderijen werd deze handicap consequent niet getoond. Een aantal uniformen die op het Huis aanwezig zijn tonen ook een kortere linkermouw dan een rechter. Willem was ijdel. Zeer ijdel. Zich zesmaal per dag verkleden was niet ongewoon.
Hij beschikte wel over discipline. Een Keizer waardig. Hij stond om 06.00 uur ’s ochtends op, nam de post door, hield een dagboek bij en probeerde zich met staatszaken te bemoeien.
Zijn liefhebberij was houthakken. Hele bospersecelen in zowel Amerogen als in Doorn zijn verdwenen.
Wilhelm was een fervent reiziger. Zijn bijnaam was ‘Wilhelm der Reisekaiser’.
Hij werd 82 jaar en is in een speciaal gebouwd mausoleum tegenover het Huis in het kasteelpark bijgezet.
De excursie was meer dan geslaagd. Het was informatief, met een gezellige groep. Dank aan Hans en Johan voor de organisatie.
Snel naar
U bevindt zich hier: